Post Description

dit is wel eens waar een oudje maar wat voor oudje  nog niet eerder in deze kwaliteit gezien hier op spotnet. dit is voor mijn toch wel een van mijn fav. klassiekers van de jaren 80   de jaren dat ik echt de sympho. rock kant opging optreden samen gezien  met iq in paradiso 1986   dit is toch wel een klassieker van formaat  mocht je hem nog niet hebben ( kan ik me niet voorstellen ) moet je hem mee pakken  dit is wat sympho.rock moet zijn lekker rustig beginnen  daarna soms tot een climax uit komen heerlijk bombastisch  precies het zelfde wat later bands als  shadow gallery & magellan deden dit is     dit is mijn eigen cd rip








Het is februari 1984 en symfonische rock mag weer. Nadat de punkhype en de Engelse media eind jaren zeventig gezamenlijk en eigenhandig de symfo hadden doodverklaard, kwam daar in de eerste helft van de jaren tachtig gelukkig langzaam weer verandering in. Er kwam een stroming nieuwe bands opzetten die deze muziek een zeer warm hart toe droeg. Bands als Marillion, Twelfth Night, IQ en Pallas kregen nu wel de ruimte en de mogelijkheden om hun eigen visie op symfonische rock publiekelijk te maken.

Mede door deze opleving en vooral na het succes van Marillion’s “Script For A Jester’s Tear” durfde platenlabel EMI het aan om ook het Schotse Pallas hun eerste studioplaat te laten opnemen. Dit resulteerde uiteindelijk in het album “The Sentinel”. Helemaal onbekend was Pallas op dat moment niet in het ‘wereldje’. Zo kwam een jaar eerder al een live plaat van de heren uit met als titel “Arrive Alive”. De titeltrack van deze plaat is tevens terug te vinden op “The Sentinel”. Muzikaal gezien kan je Pallas plaatsen tussen Marillion, Genesis, het speelse van Twelfth Night en het bombastische van Asia.

Als je de door Patrick Woodroffe getekende en bijzonder fraaie albumhoes bekijkt, zie je daarop het beloofde land Atlantis. Mocht je hierdoor denken dat het alleen maar om een fantasieverhaaltje zou gaan, dan heb je het mis. Tekstueel gezien gaat “The Sentinel” namelijk over de Koude Oorlog in het algemeen en het symbool daarvan de Berlijnse Muur in het bijzonder. Dit komt het duidelijkst naar voren in de nummers East West en Cut And Run. Terwijl de wereld om ons heen langzaam vergaat aan oorlogen en atoombommen ligt volgens Pallas de oplossing in het vreedzame Atlantis.

Je kunt dit album opdelen in drie delen. Zo staan de eerste vier nummers in het teken van de wereld op dat moment. Alle ellende van de Koude Oorlog wordt op gepassioneerde wijze bezongen door zanger Euan Lowson. Shock Treatment, Cut And Run, Arrive Alive en deel één van Rise And Fall zijn alle vier up-tempo nummers, waar een duidelijke link naar het Genesis van de late jaren zeventig en het begin jaren tachtig te horen is. Vooral de intro van Arrive Alive klinkt als een exacte kopie van de Genesis hit Turn It On Again. In het bijzonder het frisse en sterke drumspel van Derek Forman valt hierbij op en hij geeft toch wel wat extra’s aan deze wat meer, maar daarom niet minder onverdienstelijke, poppy nummers.

Het letterlijke en figuurlijke middelpunt van “The Sentinel” is East West. Deze enige ballade op dit album neigt zowel thematisch als muzikaal erg naar het in hetzelfde jaar uitgekomen “Stationary Traveller” van Camel. Tijdens dit prachtige en meeslepende nummer, waarin een hoofdrol zit voor gitarist Niall Mathewson, verlaat Pallas de ellende en gaat op zoek naar Atlantis. Zoals emotioneel bezongen in het laatste couplet: “As I look to the sea, Atlantis is rising. It’s coming for you, it’s coming for me”.

Dankzij het stuwende basspel van Graeme Murray en het bijna soundtrackachtige toetsengeluid van Ronnie Brown worden we via March On Atlantis naar het beloofde land geleid. Rise And Fall (Part 2) staat in het teken van een prachtige gitaarsolo van Mathewson, maar helaas moest producer Eddie Orford deze bruut wegdraaien wat zo het negatieve hoogtepunt van dit album oplevert.

De plaat wordt afgesloten met twee heuse epics, Atlantis en Ark Of Infinity, waarvoor de heren nog eenmaal alles uit de kast halen. Dit doen ze dan ook met verve. Op een warm hoogpolig tapijt van synthesizerklanken, krachtige drumslagen en gevoelig gitaarspel mag Euan Lowson zich verheerlijken aan het beloofde land. Waar het begin van Atlantis nogal bombastisch is en de samenzang soms niet even goed uit de verf komt, hoor je in het tweede deel en het daaropvolgende Ark Of Trinity gelijk waarom Pallas zich met dit studiodebuut in de top van de symfonische rock nestelde. Vooral in Ark Of Trinity lijkt alles samen te komen. Weer is het basspeler Murray die de toon zet en de rest van de groep mee de hoogte in duwt. Lowson zingt de sterren van de hemel en geeft de luisteraar hiermee een prachtig slot van dit album niet wetende dat hij 2 maanden na de release van “The Sentinel” de groep alweer zal verlaten en vervangen zal worden door Alan Reed.

Met deze debuut studioplaat laten de Schotse heren gelijk zien waartoe ze in staat zijn. Terwijl de stemming op deze plaat soms behoorlijk negatief is, kan ik over deze plaat toch een behoorlijk positief eindoordeel geven. Daarom is de door sommigen gebruikte uitdrukking ‘neo prog klassieker’ volgens mij zeker van toepassing op “The Sentinel”.




Shock Treatment (4:29)
 Cut And Run (4:59)
 Arrive Alive (4:05)
 Rise And Fall [Part 1] (6:05)
 East West (4:58)
 March On Atlantis (5:23)
 Rise And Fall [Part 2] (4:08)
 Heart Attack (7:59)
 Atlantis (7:59)
 Ark Of Infinity (7:05)