Post Description

Sodeknetter!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik Toxic Smile tot nu toe een beetje zo-zo vond, leuk, maar zonder dat je-ne-sais-quoi dat bands voor mij altijd bijzonder maakt. Hoe moet ik het zeggen: je ziet de ingrediënten, maar je mist de jus, zoiets. Die tijd is met “Farewell” voorgoed voorbij.

Ik weet niet wat er met Arnold en zijn manschaft is gebeurd sinds het vorige album uit 2013, maar “Farewell” steekt er met kop en schouders bovenuit. Het is een bijzonder sterk album geworden, dat met terugwerkende kracht nog in mijn top 10 van 2015 hoort. Flikker die Neal Morse er maar uit!

Toxic Smile maakt een knappe pot muziek op de grens tussen progmetal en echte prog. Ergens tussen Dream Theater en Genesis, maar ik hoor ook Marillion en een beetje de gekkigheid van echolyn. Maar dat kan ook komen door de vorm van dit album: evenals de klassieker “mei” van echolyn bestaat “Farewell” uit één nummer met de gelijknamige titel.

Natuurlijk is Farewell opgebouwd uit een heleboel losse stukjes die met een beetje inzet ook gerust tot aparte liedjes hadden kunnen worden omgebouwd, maar nu Toxic Smile daarvoor niet gekozen heeft, overtuigt de bombast en reikwijdte van het nummer des te meer. Een plaat van maar één nummer is volgens mij per definitie een conceptalbum, maar Toxic Smile heeft hier ook gekozen voor een filosofische invalshoek: Farewell vertelt het verhaal van een man die gaandeweg tot de conclusie komt dat hij de wereld en de essentie der dingen beter en oprechter ervaart als hij alleen vertrouwt op zijn gehoor en niet meer op zijn ogen. Het afscheid betreft dus oude patronen en de terreur van het beeld, die de mensheid langzaam tot waanzin drijft.

Dat wil niet zeggen dat “Farewell” een rustig album is; de band rockt er stevig op los, waarbij vooral drummer Eisfeldt diepe indruk maakt. Wat een inventieve krachtpatser is dat! Maar er wordt over de hele breedte waanzinnig goed gespeeld. De band schakelt moeiteloos van echte metal naar pure jazz en alles daar tussenin.

Erg mooi is de toevoeging van akoestische instrumenten. Natuurlijk wisten we al dat Arnold prachtig kan toeteren, maar ook het kluitje violisten voegt een rijk geluid aan het palet toe. En ik ben nooit zo’n fan geweest van het stemgeluid van Larry B., maar ook hij is hier goed bezig, vooral in schitterende koortjes.

Wel een beetje sneu, dat dit album ook meteen het afscheid is van gitarist Reinholz, die inmiddels is vervangen door Stephan Pankow, eerder bekend (nou ja, bekend…) van de Duitse death metal band Divine X. Reinholz speelt weliswaar een beetje geijkte solo’s, maar dat doet hij wel briljant.  

 REVIEW : PROGWERELD.


2000 - M.A.D. (Madness And Despair) 
2004 - RetroTox Forte [1:09:29] 
2009 - Overdue Visit (EP) [23:00] 
2011 - I'm Your Saviour [1:01:59]
2013 - 7 [47:06] 
2015 - Farewell [42:12]      ****** THIS ONE IS AWESOME******

Er kleeft eigenlijk maar één bijzonder groot nadeel aan “Farewell”: met 42 minuutjes is het album veel en veel te kort. Ik zeg: ogen dicht en luisteren naar dit geweldige album!