Post Description

Het moest er een keer van komen en jawel hoor. De Britse band Lyrian heeft met z’n derde album een meesterwerk afgeleverd.  “The Jester’s Quest In The City Of Glass” is een plaat die velen, net als mij, een ‘wow-gevoel’ zal geven. Alles klopt namelijk aan deze nieuwe schijf van het stel. Het album duurt maar liefst 77 minuten, maar de eerste saaie seconde moet nog worden opgenomen en dat was in het verleden wel anders. De nieuweling weet je moeiteloos van begin tot eind te boeien en alleen als je een ijskonijn bent zal je niet door de intrigerende muziek meegesleept worden. Ook de typetjeszang die voorheen behoorlijk bekritiseerd werd geeft deze cd zijn bijzonderheid.

Echt essentieel anders dan het eerdere werk van de band is “The Jester’s Quest In The City Of Glass” niet. Nog steeds maakt Lyrian melancholische neo-prog die de sfeer uitademt van het oude Genesis. We horen veel Mellotron, een getokkelde gitaar, een opzwepend orgel, een dartelende fluit en een Moog die tegen kietelen kan. Ook is het album weer opgehangen aan een concept, al zal je dat door de titel wel vermoed hebben. Op het hoesje huppelt een nar over een bospad en neemt je mee op zijn zoektocht naar een mysterieuze prijs. Ondertussen komt hij in contact met allerlei maffe figuren zoals wijze bloemen, alcoholische engelen, zeemeerminnen, waarzeggers, oude goochelaars, glanzende metalen mannen en heel veel andere mafkezen. We hebben dus een fantasierijk verhaal dat een metafoor is voor zowel het leven van iemand persoonlijk als voor dat in het algemeen. Hoe kan het ook anders bij een clubje literaire boekenwurmen. Toch klinkt het geheel minder hoogdravend dan het lijkt. Wie Lyrian kent weet dat de band zijn muziek charmant en hartstochtelijk neerzet.

De muziek voelt weer aan als een warm bad waarin het goed toeven is, de aanzwellende gitaartonen van John Blake, de hemelse toetsenverrichtingen van Paul W. Nash en de adequate drum- en baspartijen van Edgar Wilde en Alison Felstead. Ondertussen speelt een ieder z’n rol waarvan Paul W. Nash als Jester het meest aanwezig is. De tien nummers worden uitstekend van een vertelstem voorzien door Brain Nash, de vader van Paul W. en geloof me als ik zeg dat dit niet irritant is.

Het album gaat van start met een paar nummers die weliswaar mooi, maar niet al te verheffend zijn. Ik heb het dan over de sfeervolle opener A Million Stars waar het gitaarwerk heerlijk Hackett-achtig is en over het van koor voorziene Ancient Spirals. Ook het prachtig getokkelde Here Lies A Mermaid behoort tot de categorie ‘stilte voor de storm’. Niet dat Lyrian vanaf daar gaat blazen, maar de intensiteit schiet flink omhoog met onder andere het IQ-achtige The Fall Of The Cards waar Jester zijn tarotkaarten krijgt. De thematische Moogsolo hier laat de beste kant van de band horen en dat is het vermogen om smaak en sfeer te combineren.

Bijzonder aan dit album is dat het vol zit met quotes en tunes uit de klassieke muziek, tv-series en  helden uit het verleden van de bandleden. Je kan je Sherlock Holmes- hart dan ook helemaal ophalen bij het beluisteren van deze cd. Zo is Mister Silver een smeltkroes van de muziek van ELO en de klassieke componist Georg Friedrich Händel. Niet alleen hoor je een paar keer de intro van ELO ’s Poor Boy voorbijkomen, tevens  kent het nummer veelvuldig passages met vocoder en deze ingeblikte zang doet onherroepelijk denken aan de muziek van het ‘Elektrische licht orkest’. We hebben hier tien uiterst vermakelijke minuten. Ook de “Trespass”-achtige gitaaruithalen in Flight From The Enchanter en de folky fluit in The Humours Of The Grave zijn voer voor de cryptofan en zo is daar ineens een stukje “Peter en de wolf”. Het zit zo knap in elkaar allemaal.

Met I Trespass In The Kingdom Of The Black Doll en The Ship Of Jester’s komt het verhaal emotioneel tot z’n eind, het is dan ook opmerkelijk dat dit niet gepaard gaat met de nodige bombast. Dat had zomaar gekund, maar in plaats daarvan zijn beide nummers aan de lichtvoetige kant. Zo passeert er een vlot, frivool stukje in het ene nummer en bevat het andere luchtige accordeonklanken en het is niet dat het misstaat. Die Jester is me er eentje.

Lyrian neemt met “The Jester’s Quest In The City Of Glass” een fraaie plaats in binnen het genre van de neo-prog, of zo je wilt binnen de Genesis-achtige retro. Terecht, we hebben hier een volstrekt uniek product. Het album kan zich qua grandeur weliswaar niet meten met cd’s als “Mouse” (Aragon), “Piktors Verwandlungen” (Anyone’s Daughter), “Rockpommel’s land” (Grobschnitt), “Subterranea” (IQ) en “The Lamb Lies Down On Broadway” (Genesis); het hoort wel in dat rijtje thuis.