Post Description

The End (1:48) 
Beginners (8:05) 
The Warmest Sun In Winter (5:35) 
Words (5:44) 
Unborn/Turn Around (8:06) 
Please Go Home (4:51) 
Heartless Land (10:53)

Ik heb echt bewondering voor deze Poolse band. Album na album vinden deze mannen zichzelf opnieuw uit. Elk album heeft een eigen sfeer en geluid. Gelukkig laat de band ons nooit lang wachten op nieuw materiaal. Na een koude en zeer lange winter komt Believe ons verwarmen met uiterst warme en welkome zonnestralen.
 
Het uitstekende vorige album “World Is Round” kreeg volledig terecht een lyrische recensie van mijn collega Dick van der Heide. Ook ik heb het album grijs gedraaid. De compacte popsongs met progsausje smaakten steeds weer naar meer. En nu is daar “The Warmest Sun In Winter” en weer gooit de band het over een iets andere boeg. Het geluid van het legendarische Collage en Satelite is nog prominenter aanwezig. Dat zit hem met name in het lyrische gitaargeluid van Mirek Gil, maar ook in de manier waarop de nummers opgebouwd zijn. Daarmee keert de band enigszins terug naar de neo-prog, zonder dat ik meteen dat stempel op ze wil drukken.
 
Het compacte karakter is gebleven. Neem het heerlijke Words. Het heeft een magistrale opbouw en het refrein staat als een huis. De twee gitaarsolo’s die het nummer rijk zijn, zullen menig proghart sneller doen laten kloppen, evenals de korte maar lekker scheurende toetsensolo. Het geheel voelt episch aan, terwijl het nummer toch maar vijf minuten duurt. Ook Please Come Home duurt niet heel lang, maar voelt groots aan. De opening met fel gitaarwerk waar de viool van Satomi prachtig doorheen verweven zit, maakt direct indruk. Dat doet ook zanger Karol Wróblewski die een enorm bereik heeft en een enorme meerwaarde voor de band is. Uiteraard zorgt Mirek Gil weer voor een uitstekende gitaarsolo.
 
Evenals op zijn voorganger kent dit album geen zwakke broeder. Ook de langere nummers overtuigen moeiteloos. Persoonlijk vind ik Beginners het mooiste nummer van het album. Dit omdat de geest van Collage er zo prachtig doorheen waait. Wederom is het Mirek Gil die strooit met solo’s die terug doen denken aan “Moonshine”. De akoestische gitaar die door het nummer heen verweven zit, geeft het nummer een extra warm karakter en de ondersteunende toetsenpartijen van Konrad Wantrych kleuren het geheel verder in. Schitterend!
 
Enige minpunt van dit album, en ik heb daar zo’n hekel aan, is de hidden track die na ruim twee minuten opduikt. Ik snap werkelijk niet de toegevoegde waarde van zo’n actie. Hoe moet ik dat zien? Als een toegift? Humor? Een extraatje? Het nummer dat zo’n twee minuten duurt klinkt overigens prima, maar laat het dan gewoon normaal aansluiten.
 
Maar goed, Believe heeft zoveel krediet opgebouwd dat ik ze dit met alle liefde vergeef. Het grootste compliment voor deze band is dat het mij simpelweg niet lukt om dit album ter zijde te leggen. Ik wil het telkens opnieuw horen. Welk jaargetijde het ook is, met dit album zul je telkens opnieuw verwarmd worden, zelfs in koude winters.

Bron: Progwereld