Post Description

Ik zou een kwart van mijn recensie kunnen vullen door alleen al alle artiesten op te noemen waar Nick Beggs mee heeft samengewerkt. De lijst is indrukwekkend. Wil je het toch weten? Check dan zijn Wikipedia pagina. Zijn carrière begon met Kajagoogoo die met Too Shy een wereldhit hadden. Wat betreft ons genre is hij vooral bekend door zijn werk met Steven Wilson, Steve Hackett, Lifesings en Fish On Friday. Toen de platenbaas van Insideout Beggs uitdaagde om meer op de voorgrond te treden, ging hij deze uitdaging aan. Samen met Roger King, met wie hij intensief samenspeelde bij Steve Hackett en met Marco Minneman, zijn maat bij Steven Wilson, ging hij aan de slag.

De bandnaam is wat provocatief gekozen en het album gaat volgens Beggs over overheden, corporaties en religieuze instituten en over hoe de maatschappij hierdoor wordt afgeleid, waardoor we ons niet bezig houden met zaken die er echt toe doen. Kennelijk heeft hij zelf een behoorlijke verandering doorgemaakt aangezien hij begin jaren ’90 een flinke bijdrage had in de eerste twee albums van Iona, die nog altijd bekend staan als klassiekers in de Christelijke symfonische rock.

De stijl die je van dit album mag verwachten zou ik willen omschrijven als stevige symfonische pop. Het liedje krijgt overduidelijk voorrang. De ritmesectie is bijzonder sterk, maar dat is geen verrassing als je de beste drummer en bassist uit de prog bij elkaar zet. Het drumwerk is inventief en strak, maar blijft in dienst van het geheel. De basgitaar van Beggs snort zalig tussen het geheel door. Zijn stem is niet slecht, maar maakt zeker ook geen indruk. Ik vind zijn geluid wat vlak blijven. In combinatie met achtergrondzangers klinkt het overigens wel smaakvol.

Het album bevat een aantal prachtige nummers. Zo vind ik het ingetogen Nightschool For Idiots er uit springen. De melodie en het refrein zijn erg mooi. Last Man On Earth doet sterk denken aan het werk van Steven Wilson. Dit is echt genieten, dit komt mede door het sterke toetsenwerk van Roger King en de zalige gitaarsolo die het nummer als het ware doorklieft. Strange Relationships doet ook weer aan Steven Wilson denken. De toetsentapijten die Roger King bij vlagen optrekt zijn geweldig. Tenslotte vind ik ook Father Daughter erg mooi. Het heeft een prachtige tekst en het is een duet met zijn dochter Lula Beggs die aan de weg probeert te timmeren als singer/songwriter.

Maar naast deze sterke troeven kent het album ook wat zwakkere broeders. Your Dark Ideas is bijvoorbeeld razendknap gemaakt maar beklijft nergens. Dat zelfde gevoel bekruipt me bij meer nummers. Muzikaal zonder meer knap gemaakt, maar het raakt niet. Daarbij vind ik dat Beggs te veel leentjebuur speelt bij Steven Wilson. En wanneer je zo duidelijk voor de meer popgerichte prog kiest, zouden de melodieën, maar vooral de refreinen, een stukje pakkender mogen.

De wijzer slaat zeker uit naar een voldoende, maar van de mannen van dit kaliber had ik persoonlijk meer verwacht.



Do Nothing Till You Hear From Me (7:45) 
Praying To A Mute God (5:06) 
Nightschool For Idiots (6:00) 
Feed The Troll (4:55) 
Your Dark Ideas (4:41) 
Last Man On Earth (5:30) 
In The Crosshairs (3:18) 
Strange Relationships (6:10) 
Swimming Horses (7:05) 
Mavro Capelo (5:10) 
Father Daughter (4:09)



ik doe ook aan muziek verzoeken ( engels ) en vind het BIJNA ( 90% ) altijd

if we do it we do it right