Post Description

“The Time It Takes” is een perfect gekozen titel voor het derde Nice Beaver album. Tussen deze schijf en het vorige album “Oregon” zit maar liefst elf jaar. Je vormt samen een band, je maakt twee uitstekende albums, maar voor je het weet haalt het leven je in. De een trouwt, de ander krijgt een kind en een derde maakt promotie op het werk. Op zulke momenten moet de hobby even wachten en dan kan er zomaar elf jaar voorbij gaan. Dat is het verhaal van Nice Beaver, maar waarschijnlijk is het voor een ieder herkenbaar.

Niet dat de band helemaal stil heeft gezeten, er werd regelmatig geoefend en heel af te toen een optreden gedaan. Ook werkte de band mee aan het Progwereld jubileumalbum “Prog NL” met het nummer Tijdlijn, dat onder de naam Timeline in het Engels ook op dit album terecht is gekomen.

Genoeg over de tijd die het kost om een cd te maken, let’s talk music. Want vrienden, wat een sterk album is dit geworden! In vergelijking met het debuut “On Dry Land” en “Oregon” is dit derde album wederom een stap vooruit. Acht nieuwe nummers, gevuld met vele verrassingen, inventief spel en bij vlagen geniale instrumentale uitstapjes. Je hoort vooral het spelplezier door alles heen. De energie die je meekrijgt wanneer deze band op het podium staat, krijg je bij het beluisteren van dit album er gratis bij. Het betreft hier een conceptalbum. Het gaat over het feit dat de mens steeds maar weer de fout ingaat. Stel dat de mensheid helemaal opnieuw zou kunnen beginnen, dan nog zou het fout gaan. Het concept wordt in een andere volgorde dan de tracklist verteld, dus de opbouw van het (prachtige!) boekje is geen drukfout.

De ritmesectie is ijzersterk. Nieuwkomer Corné van Disseldorp heeft zijn draai uitstekend gevonden en geeft de muziek nog meer body. En dan bassist Peter Stel, ik vraag me wel eens af of hij zelf wel beseft hoe goed hij is. Ga maar eens op zijn spel letten. Het ene basloopje is nog zaliger dan het andere en vlecht zich heerlijk door het geheel heen. Hans Gerritse heeft nog steeds die Andy Latimer-achtige touch en zijn melodieuze solo’s brengen mijn mondhoeken steevast omhoog. Wel jammer dat hij qua zang een stap terug gedaan heeft. Op de achtergrond is hij nog wel te horen, maar de leadzang laat hij volledig aan zijn collega en toetsenist Erik Groeneweg over. Ik had dat graag anders gezien omdat Hans een prachtige stem heeft en hij een prettige balans wist te brengen.

Maar ook Erik Groeneweg is gegroeid. Hij weet zijn stem beter te doseren en klinkt meer gevarieerd. Neem het schitterende The Path To My House waarin hij prachtig ingetogen zingt met een mooi laag geluid. Let hier ook weer op dat geweldige basspel! Maar ook qua toetsen heeft Groeneweg veel te bieden. Zijn spel blijft veelal op de achtergrond, maar zijn breed uitgewaaierde tapijten klinken geweldig. Ook de Mellotronsamples in bijvoorbeeld In Close Proximity zijn bijzonder warm. Wanneer hij wel de voorgrond opzoekt zoals in Waiting For The Bell To Toll, dan voegt meteen heel veel toe.

Bij Nice Beaver is het uitstapje naar de jazz nooit ver weg. Op dit album is dat gelukkig niet anders. In In Close Proximity zit bijvoorbeeld weer zo’n zalig instrumentaal jazzstuk. Samen met de uitstekende melodie en het dito gitaarspel van Hans Gerritse vormt het één van de vele hoogtepunten van dit zilverwerkje. Een ander hoogtepunt is het lekker afwisselende Rainbow’s End. Eerst zou dit de titel van het album worden, maar dat was nog voor ze ontdekten hoe lang het kan duren om een album af te leveren. De tempowisselingen zijn hier echt briljant en vooral Hans Gerritse is zalig op dreef. Zijn gitaarwerk is bij vlagen lekker stevig met af en toe zware riffs. Mag ik trouwens nog een keer vermelden dat het baswerk ook hier subliem is? Een album als dit valt of staat met een goede productie en gelukkig is dat ook helemaal in orde. Sterker nog, petje af voor het duo Stephen van Haestregt (ex-Within Temptation) en Edwin Balogh die dit album zeer goed laten klinken. Mijn advies: lekker hard draaien!

Ik heb echt het gevoel dat ik een lans moet breken voor dit viertal. Misschien komt het door de naam die de band heeft gekozen of door het feit dat mensen eerder geneigd zijn voor grote namen te gaan, maar dit album verdient het om gehoord te worden;  evenals de eerste twee cd’s trouwens. Deze band behoort tot de top van de Nederlandse prog.

www.progwereld.org